Lina to niezbędny element wyposażenia osób planujących wspinaczkę w górach. To także symbol więzi łączącej osoby pragnące zdobyć szczyt. Głębię tej relacji oddaje określenie „braterstwo liny”. W poniższym tekście zaprezentujemy podstawowe rodzaje linek alpinistycznych.
Zanim zajmiemy się klasyfikowaniem lin, warto przypomnieć, jakie są ich funkcje. Podstawowym zadaniem liny jest asekuracja: ma ona być amortyzatorem. Innymi słowy: to ona ma przejąć energię powstałą w trakcie upadku osoby wspinającej się na górę. Lina służy wspinaczom również do przemieszczania się, stosując odpowiednie zaciski, można przy jej pomocy podchodzić ku szczytowi. Jednocześnie umożliwia ona zjazd w dół. Dzięki linom możliwy jest transport nie tylko ludzi, ale też sprzętu i to zarówno w poziomie, jak i w pionie. Ostatnia funkcja liny jest nazywana pomocniczą; tworzy się z niej pętle, służy jako wsparcie asekuracji.
Podstawowy podział lin obejmuje elementy dynamiczne oraz statyczne. Drugie z wymienionych są mało elastyczne, dlatego też służą głównie do transportu sprzętu i wyposażenia. Biorąc pod uwagę dużą wytrzymałość i sztywną konstrukcję, świetnie nadają się do poręczowania szlaków. Jak wskazuje ich nazwa, są statyczne, toteż nie sprawdzą się przy asekuracji wspinacza, gdyż nie zamortyzują sił związanych z jego upadkiem.
Ich przeciwieństwem są linki dynamiczne, które rozciągają się pod wpływem siły. Bazując na średnicy lin elastycznych, można dokonać ich podziału na trzy grupy. Mowa o linach: pojedynczej, podwójnej (połówkowej) oraz bliźniaczej. Największą średnicą (około 10 mm) cechuje się lina pojedyncza. Podwójna lina ma średnicę około 8-9 mm, a jej nazwa wynika ze sposobu jej używania: jest bowiem składana na pół. Tak złożona lina zapewnia bezpieczną i szybką asekurację. Co ciekawe, zastosować można nawet jedną żyłę takiej podwójnej liny. Dla odmiany linie bliźniacze są używane zawsze razem, podwójnie. Ich średnica wynosi ok. 7-8 mm.
